forgive my life for killing yours

Sjølom eg har spelt teater siden eg va 7 år betyr ikkje det at eg utnytte det i kvardagen min! E det noge eg hate, eller jaffal mislike sterkt, e når folk bruke det i mot meg. Det e unødvendig og frekt, og det gir meg ein gronn te å mislika mine hobbyar. Det har faktisk blitt ein BREMS i forholdet mitt te det.

Eg analysere alt. Alt fra ein korte reklame te et menneske. Det e både fordelar og ulemper med detta, og eg vett at eg av og te kan analysera folk eg kjenne voldsomt godt i ein litt for høge grad. Detta e òg ofta gjensidig, og eg vett koss jækla irriterande det e. Eg vil ikkje alltid bli analysert! Uansett koss godt nogen kjenne meg! Eg tror kanskje det hadde hjolpe meg te tider.

Off, det e ingenting eg ønske mær, akkurat nå i livet, enn å ha enn ein forsikring. Sko ønska eg va heilt sikker i min sak, og mindre mistenksomme, usikker og paranoide. Det e som om alt kan vara ein løysning, noge så jer at eg blir døds-forvirra! Sjølsagt e det alltid kun ett svar. Eg finne barra ikkje heilt ut kass så e rett.
Av og te konne eg ønska "det" hadde blitt det motsatta.

Dagens person e ei av bestevenninnene mine, Elise B. Bjørnsen. Husk, eg e utrulig glad i deg. Akkurat nå fortidå sammenligne eg deg med Bree i Frustrerte Fruer. I say no more.

















Ja, eg e ei merkelige jenta. Eg skape meg somregel, jaffal sånn i klassen og foran folk eg kjenne godt, men det finnes faktisk mær i meg enn barra det cirkusdyret eg utstråle te tider. Såklart, eg syns det e greit å bli ledd AV nogengonger, men te tider konne eg òg ønska nogen lo MED meg. Eg tok forresten ein sånn Start-quiz ting på internett her ein dagen om kim eg va i Løvenes Konge. Eg syns den va snåle, og eg likte resultatet:

Jeg ble: Rafiki - Du ble Rafiki! Du er gjengens midtpunkt, og liker godt å gjøre narr av deg selv, og være litt anderledes. Likevel er du slettes ikke dum, og har en egen evne til å få folk til å føle seg bedre.
(For dei som ikkje vett det så e Rafiki ein bavian i Løvenes Konge, hihi.)

Eg va på kino i går med Marit og Reidun. Det va knall-koselig! Me såg ein film som hette
"He's just not that into you". Den va søte, og eg anbefale alle å sjå ann. Den fekk meg faktisk te å tenka litt; koffer ska me alltid jer alt så komplisert og innvikla? Det e jo alltid enten eller, og det finns jo, som tidligare nevnt, kun ett svar!

"You're always calling when there's no one else to call."

Alt har vore skremmande bra den sista tidå, har du kanskje fått med deg. Eg visste det ville komma ein nedtur. Men sant; det e då me kjenne at me leve, e det ikkje? Dessuten så ordne det seg alltid som du seie. Eg vett at eg alltid fortsette når noge e galt; om så det e for mitt eget besta eller versta. Det e usunt, og anbefales ikkje. Det går nok øve, eingong, men det e barra så trist å gå rondt i ørskå å tru ingen(ting) nogensinne vil komma te MEG.
It's not the coffee or the cigarettes.