eg fungere barra ikkje

Eg har utrulig vanskelig for å forstå megsjøl te tider. Å ja; eg bruke te tider ein uendelighet for møkje med hjernekapasitet barra med å tenka på ka eg ska jera med det. Det e innvikla.

Som på matteprøven her om dagen. Lett e vanskelig, mens vanskelig e lett. Idioti. Og det der med at skuleåret faktisktalt snart e øve; ja, eg har innsitt det! Eg vil påstå eg e ein av dei få så faktisk har innsitt det, men ka faen e det egentlig eg holde på med?! Eg prøve ikkje eingong; prøve ikkje i det minsta på å jobba eller prioritera litt skulearbeid. Ka feile det meg?

Joda, så der sitte eg, itte kvar prøve me har hatt i naturfag, med et håpefult, men tvilande, smil om monnen. Eg har aldri forberedt meg. Eg har faktisktalt klart å prestera å møta opp på 3 av 4 prøvar uten å veta ka emne me har om!

Ka kan eg jer? Ta tak i megsjøl, tenke du. Det e umulig, vett eg. Tru meg! Kvart jækla år siden eg begynte i grunnskulen har eg møtt opp fyste skuledag med reine kladdebøker, nye og gode skrivesaker, et naivt sinn, ryddige ransel og ein holdning te min egen ansvarsfølelse som hadde vore perfekt te ein kvar dag videre i skuleåret. Ikkje eingong har eg slutta av i 2. termin med systematiske kladdebøker med barra skrift inni og ikkje skriblerier, ein einaste blyant eller skuleutstyr igjen i ranselen(ja, faktisk, så pleie eg til og med droppa ranselen relativt fort uti 1. termin te gode for ei utslitt og skitten veska som skitne te alt eg legge neri na) eller nogen som helst lærerike papirer eller andre viktige ting som eg konne tatt med meg videre i livet. It’s me in a nutshell.

Såklart så hjelpe ikkje min søte, lille, livsirriterande sinnstilstand så møkje på heller. Slurvete, ekkel og skitten, føle eg meg, og det stemme, 3 av 3. Eg e òg veldig sliten og trøtte, noge eg har vore ganske lenge nå, og trenge all søvn eg kan få. Likegyldigheten sprer seg mær og mær utøve sjelen min, og sinnet, og kroppen, og handlingane mine, og alt e svart og kvitt med ein liten farge-dæsj heilt på toppen. Mhm. Ingen meining.

Eg tar meg sjøl sitta å stirra ut i stillheten. Flærre gonger te dagen. Det e barra meg inni denna store, svarte, lydløse boksen. Ingen ledande lys, ingen truande skyggar. Livet e kjedelig uansett koss kjekt eg jere det.

Ja, detta va et forsåvidt kjedlig og meiningslaust innlegg om laust og fast og masse uviktig for dei fleste som finns her på kloden. You welcome!